Ludwik Fiszer

Jego dziadek, Karol Ludwik, zmarły w 1783 roku, najpierw służył jako pułkownik w wojskach rosyjskich, a następnie, po przystąpieniu do służby polskiej około 1761 roku, objął stanowisko generała adiutanta króla Stanisława Augusta. Zyskał także polski indygenat z herbem Tarczała w 1768 roku. Jego ojciec, Wilhelm, który zmarł w 1833 roku, był żonaty z Joanną z Szeńskich. Był on aktywnym uczestnikiem insurekcji kościuszkowskiej oraz generałem brygady Księstwa Warszawskiego.

Ludwik kształcił się w Liceum Warszawskim, a później rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim, przy tym będąc członkiem nielegalnej organizacji studenckiej Panta Koina. 23 lutego 1829 roku w katedrze warszawskiej ożenił się z Różą Teklą Węgierską, herbu Wieniawa, z którą doczekał się dwóch córek oraz zmarłego w młodym wieku syna Franciszka.

W wyniku wybuchu powstania listopadowego, Ludwik walczył w Pułku Strzelców Konnych Gwardii, osiągając rangę kapitana. Wyróżnił się szczególnie podczas bitwy o Olszynkę Grochowską. Po klęsce powstania, Fiszer opuścił Warszawę, przenosząc się do rodzinnego majątku Zawrocie, który kupił od szwagra, Ludwika Węgierskiego herbu Wieniawa. W nowym miejscu działał jako sędzia pokoju powiatu tykocińskiego, co podkreślało jego zaangażowanie w sprawy lokalne.

Rodzina Fiszerów ma swój grobowiec na cmentarzu ewangelickim w Warszawie, gdzie spoczywają ich bliscy (Al.16 nr 25). Jego życie i osiągnięcia pozostają częścią bogatej historii Polski, a jego dziedzictwo jest pamiętane do dzisiaj.