Marian Rapacki (spółdzielca)

Był synem Bronisława, administratora dóbr rolnych, oraz Jadwigi z Chełmickich. Edukację rozpoczął w 1893 roku w Warszawie, gdzie w 1902 roku ukończył szkołę handlową E. A. Rontalera z tytułem kandydata nauk komercjalnych i srebrnym medalem. W 1903 roku wyjechał na studia do Akademii Handlowej w Lipsku, gdzie nie tylko studiował, ale także został przewodniczącym Bratniej Pomocy studentów – Polaków. Po dwóch semestrach, w 1904 roku, przeniósł się do Londynu. Tam pracował w Towarzystwie Anglo-Syberyjskim dla Eksploatacji Złota, jednocześnie ucząc się w Pitman's Metropolitan School.

W 1905 roku z Londynu udał się do Gdańska, aby odbyć praktykę w firmie zbożowo-komisowej. W styczniu 1906 roku rozpoczął pracę jako urzędnik w Towarzystwie Pożyczkowo-Oszczędnościowym w Piotrkowie, a w kwietniu tego samego roku przeniósł się do Warszawy. Tam zaangażował się w działalność Warszawskiego Syndykatu Rolniczego oraz rozwijał swoją aktywność polityczną, związując się ze spółdzielnictwem oszczędnościowo-pożyczkowym oraz rolniczym.

Był członkiem Związku Młodzieży Polskiej „Zet” oraz Narodowego Związku Robotniczego. W okresie międzywojennym pełnił szeregową funkcję jako prezes zarządu Związku Spółdzielni Spożywców RP. Od 1923 roku prowadził wykłady w Wyższej Szkole Handlowej. W 1920 roku objął redakcję tygodnika „Społem”. Na końcu swojego życia zbliżył się do lewicy społecznej, a swoją działalność polityczną zakończył tragicznie w czasie powstania warszawskiego. Został pochowany na Powązkach, w kwaterze 150-3-28.

Marian Rapacki był żonaty z Marią z Dobrzańskich od 1 lutego 1909 roku i doczekał się dwóch synów: Adama Rapackiego, który był ministrem spraw zagranicznych w latach 1956–1968, oraz Tadeusza.

Wśród jego znaczących prac można wymienić: Program gospodarczy spółdzielczości spożywców (1936) oraz Program spółdzielczości polskiej (1944).